در تلخیِ شبانه

در تلخیِ شبانه



نه
تمکین نمی کنند واژه های من از من
سرکش شدند
سِرتِق
گریزپا
کمتر به چنگ می آیند


هر واژه یی
گلولة سربی ست
در مغزِ من به هر طرفی می دود
در انفجارِ خود
خاموش می شود
و چند لحظه بعد فراموش می شود
زخمی از آن
اگرچه بجا می ماند


اینان
مانوس با زبان و دلم نیستند
در پرسه های من تبسم شیرینی
بر لب نمی نشانند
قفلی نمی گشایند


تنها گاهی
در تلخیِ شبانه
از من سراغِ آن منِ دیگر را می گیرند
اینجا نه
در نفسی دیگر
اینجا نه
پیشِ کسی دیگر


در شهرهای دود شده
در تو به توی یک غمِ دور از دست
و غیرِ قابلِ رویت



آبان ۶۴
از کتاب باران و شیروانی

عکس از رم - جلال سرفراز